Titre
Tabaksblad & Staaldraad het verhaal van de West-Thraciers in de Alblasserwaard ( West-Thracische Turken/ zogenaamde Turkse Grieken )
Auteur
Osmanoglou-Hakioglou, Emine
Langue
néerlandais
Éditeur
Erfgoedcentrum DIEP Dordrecht 2010
Prix
€ 9,50(Excl. toute livraison)
Disponible
2 copies
Détails
Gebonden met gefotografeerde harde kaft 190 pagina's en veel illustraties het boek is nieuw in cellofaan !!
Plus d'informations
In Alblasserdam wonen ongeveer 150 West-Thracische Turken. Hun oorsprong ligt niet in Turkije, maar in Griekenland. Deze zogenaamde Turkse Grieken werden in de jaren zestig van de vorige eeuw, toen Nederland met grote arbeidstekorten kampte, actief geworven door onder meer de Nederlandse Kabel Fabriek (NKF). Met hun vertrek naar Alblasserdam verruilden de West-Thraciërs hun plattelandsbestaan van tabaksteler voor een leven als staalarbeider. Dit was het begin van jarenlang hard werken, wennen aan de Nederlandse gewoonten en heimwee naar de geboortegrond en achtergebleven familieleden.
Aangrijpende verhalen
Om deze veelzijdige en vaak ontroerende verhalen van deze groep migranten te bewaren voor de toekomst, nam de auteur– zelf een West-Thracische van de tweede generatie- een groot aantal interviews af. Op basis daarvan schreef zij een gepassioneerd verhaal over de levensgeschiedenissen van de eerste en tweede generatie West-Thraciërs in Alblasserdam. De naam is gekozen omdat de West-Thraciërs, in hun eigen land werkzaam in de tabaksindustrie, in Nederland aan het werk gingen met staaldraad.
Zijn jullie nou Grieken of Turken? Hoe vaak dat haar ouders niet is gevraagd. En ook zelf moet Emine Osmanoglou-Hakioglou (1959) nog regelmatig uitleggen waar precies haar wortels liggen als West-Thracische Turk.
Ook daarom heeft ze een boek geschreven over de kleine gemeenschap van 150 West-Thraciërs die zich in de jaren zestig van de vorige eeuw in Nederland vestigden, dat toen met grote arbeidstekorten kampte. Ze werden te werk gesteld in de Nederlandse Kabel Fabriek (nu Nedstaal en Fn-Steel) in Alblasserdam. En daar wonen de meesten nog steeds, al begint de derde generatie langzaam uit te waaieren. Haar eigen ouders zijn al overleden. Over niet al te lange tijd zal er niemand meer zijn van de eerste generatie.
Enkele jaren geleden realiseerde Osmanoglou zich dat de verhalen van de pioniers verloren dreigden te gaan. Niet alleen aan haar eigen zoon (23) en dochter (21) wil ze die persoonlijke levensgeschiedenissen doorgeven, maar aan alle jongeren uit de gemeenschap. Drie jaar heeft ze tientallen leden van de West-Thracische gemeenschap geïnterviewd, van alle generaties. Ook sprak ze met Nederlanders die destijds een actieve rol hebben gespeeld bij de komst en opvang van deze arbeidsmigranten, die hun plattelandsbestaan van tabaksteler voor een leven als staalarbeider verruilden.
Tabaksblad & Staaldraad is de titel van haar boek, dat onlangs is verschenen en uitgegeven door het Erfgoedcentrum DIEP in Dordrecht. Volgens directeur Ineke Middag van DIEP maken de verhalen van deze migranten deel uit van de geschiedenis van Dordrecht en de dertien regiogemeenten, waaronder Alblasserdam. Middag: „Wat het voor ons ook interessant maakt, is dat het hier gaat om oral history. Dit is geen historische studie, het zijn de verhalen van de mensen zelf. Enerzijds zijn het hele persoonlijke belevenissen van een specifieke groep migranten, maar anderzijds zijn ze ook universeel. Ze gaan over heimwee naar de geboortegrond en achtergebleven familieleden en over het opbouwen van een nieuw leven in een vreemd land. Het zijn stuk voor stuk gepassioneerde verhalen.”
Osmanoglou, docente in het middelbaar beroepsonderwijs, zegt dat ze het boek ook heeft geschreven om te laten zien dat de mensen van haar gemeenschap, ’en met hen zoveel anderen van buitenlandse afkomst’, sinds hun komst gewoon meedoen in de Nederlandse samenleving. „Ook de moslimmigranten die mijn ouders waren”.
Het verbaast haar dat na bijna vijftig jaar mensen zoals zij nog steeds nieuwkomers worden genoemd, van wie wordt verwacht dat ze stelling nemen in het openbare politieke debat over integratie. Toen ze haar eigen broer Ali (1957) interviewde voor haar boek, vroeg deze zich vol ongeloof af of het politieke debat ook over hem gaat, of over zijn kinderen die inmiddels de derde generatie vormen en ’als wereldburger meedraaien in de nukken van de Nederlandse economie’.
Osmanoglou: „Bepaalde normen en waarden zijn universeel, iedereen hecht daar aan, waar je ook vandaan komt. Ondanks onze buitenlandse herkomst herkennen wij, de West-Thraciërs, ons absoluut niet in de sociale problemen van vandaag de dag en willen daar ook niet mee geassocieerd worden. Bij het zoveelste politieke debat over ontspoorde allochtone jongeren riep iemand uit: ’Wanneer staan de gematigde moslims op?’ Nou, hopelijk geeft mijn boek daar een antwoord op, door te illustreren waar gewone mensen die de anonimiteit van alledag prefereren, zoal mee bezig zijn.”
Emine kwam als 7-jarige samen met haar broer Ali en hun moeder in de zomer van 1967 naar Nederland. Haar vader werkte daar toen al twee jaar. Ze kregen een tijdelijke woning in Papendrecht en de kinderen gingen meteen na aankomst naar de christelijke school.
In haar boek beschrijft ze dat haar broer zich de eerste weken niet lekker voelde op school. Hij had buikpijn en iedereen dacht dat het met de klimaatverandering had te maken. Maar in werkelijkheid worstelde hij met een groot gewetensconflict. „Op deze school moesten we elke ochtend onze ogen sluiten, handen vouwen en bidden als een christen. Hoe jong hij ook was, hij wist dat de situatie niet klopte. Het was een enorme opluchting toen duidelijk werd wat hem dwars zat. Met een simpel compromis werd de zaak opgelost: we hoefden onze handen niet meer te vouwen maar in plaats daarvan deden we iets wat er op leek, met het oog op de andere kinderen.”
Dit voorval illustreert volgens haar niet alleen de bereidwilligheid van de West-Thraciërs om zich aan te passen aan de normen en regels in Nederland. Maar laat ook zien dat de overwegend zwaar christelijke bevolking van de Alblasserwaard bereid was compromissen te sluiten en de nieuwkomers op te nemen in de gemeenschap. Die soepelheid over en weer die toen vanzelfsprekend was, is nu vaak omgeslagen in krampachtigheid, is haar indruk.
Hoewel haar ouders alleen lagere school hadden, wilden ze dat hun kinderen gingen studeren. Dat was de enige manier voor een arbeiderskind om te slagen in het leven en onafhankelijk te zijn. Kennis betekende welvaart, iemand met kennis was niet alleen nuttig voor zichzelf, maar ook voor de samenleving. Dat was hun stellige overtuiging. Ook van Emine werd dat verwacht.
„Wat dat betreft waren ze zeer vooruitstrevend. Terwijl de Nederlandse moeders ’s middags om drie uur met een kopje thee thuiszaten voor mijn klasgenoten, kwam ik in een leeg huis, waar de gordijnen nog dicht waren, omdat mijn moeder ook al vroeg was gaan werken in de fabriek. Als kind heb ik daar wel onder geleden, onder die eenzaamheid, maar ik denk dat ook daarom de Alblasserdamse gemeenschap positief stond tegenover de West-Thraciërs. Het waren harde werkers die dezelfde pragmatische instelling hadden als de Alblasserdammers zelf, en misschien even calvinistisch, zo streng als ze waren voor zichzelf.”
Het boek mag dan bedoeld zijn als een positief geluid te midden van alle negatieve verhalen over allochtonen, dat wil niet zeggen dat er alleen maar geslaagde en gelukkige mensen aan het woord komen. Osmanoglou: „Het moest wel een eerlijke weergave worden, zonder daarbij anderen te kwetsen.”
Het eeuwige voornemen om terug te gaan, klinkt in veel verhalen door. Maar wat te doen als je kinderen hier geworteld zijn? Ook de grote sociale druk binnen de West-Thracische gemeenschap op zonen en dochters om toch vooral met West-Thraciërs te trouwen, blijft niet onbesproken. Immers, zodra Nederlandse schoonkinderen in beeld kwamen, werd de kans op gezamenlijke terugkeer kleiner. Naast hartverscheurende verhalen over een verloren baby, een academicus die niet verder komt dan de fabriekshal en familietwisten en de gevoelens van spijt over door de migratie uiteengevallen families, komen ook de ervaringen van Nederlandse partners aan bod.
Wat vooral bij blijft is de openhartigheid waarmee de geïnterviewden vertellen over hun pogingen om te integreren in de Nederlandse samenleving en hoe dat kan wrikken met hun eigen tradities.Osmanoglou: „Ik hoop dat mensen ook uit mijn boek oppikken hoe belangrijk het is om je aan te passen aan je omgeving. Ik ben opgegroeid met de boodschap dat je dankbaar moet zijn jegens de hand waar je van eet, en je moet schikken naar de omgeving waarin je terecht komt. Dat is een voorwaarde om te overleven. Die boodschap geef ik graag door aan onze nazaten, maar ook aan anderen van buitenlandse herkomst. Dat betekent niet dat je al je tradities overboord moet gooien, je mag zijn wie je bent, maar je moet je wel voegen naar de regels en je proberen open te stellen voor het nieuwe vaderland. Als nieuwkomer moet je ook vertrouwen hebben in de ontvangende samenleving.”
Aangrijpende verhalen
Om deze veelzijdige en vaak ontroerende verhalen van deze groep migranten te bewaren voor de toekomst, nam de auteur– zelf een West-Thracische van de tweede generatie- een groot aantal interviews af. Op basis daarvan schreef zij een gepassioneerd verhaal over de levensgeschiedenissen van de eerste en tweede generatie West-Thraciërs in Alblasserdam. De naam is gekozen omdat de West-Thraciërs, in hun eigen land werkzaam in de tabaksindustrie, in Nederland aan het werk gingen met staaldraad.
Zijn jullie nou Grieken of Turken? Hoe vaak dat haar ouders niet is gevraagd. En ook zelf moet Emine Osmanoglou-Hakioglou (1959) nog regelmatig uitleggen waar precies haar wortels liggen als West-Thracische Turk.
Ook daarom heeft ze een boek geschreven over de kleine gemeenschap van 150 West-Thraciërs die zich in de jaren zestig van de vorige eeuw in Nederland vestigden, dat toen met grote arbeidstekorten kampte. Ze werden te werk gesteld in de Nederlandse Kabel Fabriek (nu Nedstaal en Fn-Steel) in Alblasserdam. En daar wonen de meesten nog steeds, al begint de derde generatie langzaam uit te waaieren. Haar eigen ouders zijn al overleden. Over niet al te lange tijd zal er niemand meer zijn van de eerste generatie.
Enkele jaren geleden realiseerde Osmanoglou zich dat de verhalen van de pioniers verloren dreigden te gaan. Niet alleen aan haar eigen zoon (23) en dochter (21) wil ze die persoonlijke levensgeschiedenissen doorgeven, maar aan alle jongeren uit de gemeenschap. Drie jaar heeft ze tientallen leden van de West-Thracische gemeenschap geïnterviewd, van alle generaties. Ook sprak ze met Nederlanders die destijds een actieve rol hebben gespeeld bij de komst en opvang van deze arbeidsmigranten, die hun plattelandsbestaan van tabaksteler voor een leven als staalarbeider verruilden.
Tabaksblad & Staaldraad is de titel van haar boek, dat onlangs is verschenen en uitgegeven door het Erfgoedcentrum DIEP in Dordrecht. Volgens directeur Ineke Middag van DIEP maken de verhalen van deze migranten deel uit van de geschiedenis van Dordrecht en de dertien regiogemeenten, waaronder Alblasserdam. Middag: „Wat het voor ons ook interessant maakt, is dat het hier gaat om oral history. Dit is geen historische studie, het zijn de verhalen van de mensen zelf. Enerzijds zijn het hele persoonlijke belevenissen van een specifieke groep migranten, maar anderzijds zijn ze ook universeel. Ze gaan over heimwee naar de geboortegrond en achtergebleven familieleden en over het opbouwen van een nieuw leven in een vreemd land. Het zijn stuk voor stuk gepassioneerde verhalen.”
Osmanoglou, docente in het middelbaar beroepsonderwijs, zegt dat ze het boek ook heeft geschreven om te laten zien dat de mensen van haar gemeenschap, ’en met hen zoveel anderen van buitenlandse afkomst’, sinds hun komst gewoon meedoen in de Nederlandse samenleving. „Ook de moslimmigranten die mijn ouders waren”.
Het verbaast haar dat na bijna vijftig jaar mensen zoals zij nog steeds nieuwkomers worden genoemd, van wie wordt verwacht dat ze stelling nemen in het openbare politieke debat over integratie. Toen ze haar eigen broer Ali (1957) interviewde voor haar boek, vroeg deze zich vol ongeloof af of het politieke debat ook over hem gaat, of over zijn kinderen die inmiddels de derde generatie vormen en ’als wereldburger meedraaien in de nukken van de Nederlandse economie’.
Osmanoglou: „Bepaalde normen en waarden zijn universeel, iedereen hecht daar aan, waar je ook vandaan komt. Ondanks onze buitenlandse herkomst herkennen wij, de West-Thraciërs, ons absoluut niet in de sociale problemen van vandaag de dag en willen daar ook niet mee geassocieerd worden. Bij het zoveelste politieke debat over ontspoorde allochtone jongeren riep iemand uit: ’Wanneer staan de gematigde moslims op?’ Nou, hopelijk geeft mijn boek daar een antwoord op, door te illustreren waar gewone mensen die de anonimiteit van alledag prefereren, zoal mee bezig zijn.”
Emine kwam als 7-jarige samen met haar broer Ali en hun moeder in de zomer van 1967 naar Nederland. Haar vader werkte daar toen al twee jaar. Ze kregen een tijdelijke woning in Papendrecht en de kinderen gingen meteen na aankomst naar de christelijke school.
In haar boek beschrijft ze dat haar broer zich de eerste weken niet lekker voelde op school. Hij had buikpijn en iedereen dacht dat het met de klimaatverandering had te maken. Maar in werkelijkheid worstelde hij met een groot gewetensconflict. „Op deze school moesten we elke ochtend onze ogen sluiten, handen vouwen en bidden als een christen. Hoe jong hij ook was, hij wist dat de situatie niet klopte. Het was een enorme opluchting toen duidelijk werd wat hem dwars zat. Met een simpel compromis werd de zaak opgelost: we hoefden onze handen niet meer te vouwen maar in plaats daarvan deden we iets wat er op leek, met het oog op de andere kinderen.”
Dit voorval illustreert volgens haar niet alleen de bereidwilligheid van de West-Thraciërs om zich aan te passen aan de normen en regels in Nederland. Maar laat ook zien dat de overwegend zwaar christelijke bevolking van de Alblasserwaard bereid was compromissen te sluiten en de nieuwkomers op te nemen in de gemeenschap. Die soepelheid over en weer die toen vanzelfsprekend was, is nu vaak omgeslagen in krampachtigheid, is haar indruk.
Hoewel haar ouders alleen lagere school hadden, wilden ze dat hun kinderen gingen studeren. Dat was de enige manier voor een arbeiderskind om te slagen in het leven en onafhankelijk te zijn. Kennis betekende welvaart, iemand met kennis was niet alleen nuttig voor zichzelf, maar ook voor de samenleving. Dat was hun stellige overtuiging. Ook van Emine werd dat verwacht.
„Wat dat betreft waren ze zeer vooruitstrevend. Terwijl de Nederlandse moeders ’s middags om drie uur met een kopje thee thuiszaten voor mijn klasgenoten, kwam ik in een leeg huis, waar de gordijnen nog dicht waren, omdat mijn moeder ook al vroeg was gaan werken in de fabriek. Als kind heb ik daar wel onder geleden, onder die eenzaamheid, maar ik denk dat ook daarom de Alblasserdamse gemeenschap positief stond tegenover de West-Thraciërs. Het waren harde werkers die dezelfde pragmatische instelling hadden als de Alblasserdammers zelf, en misschien even calvinistisch, zo streng als ze waren voor zichzelf.”
Het boek mag dan bedoeld zijn als een positief geluid te midden van alle negatieve verhalen over allochtonen, dat wil niet zeggen dat er alleen maar geslaagde en gelukkige mensen aan het woord komen. Osmanoglou: „Het moest wel een eerlijke weergave worden, zonder daarbij anderen te kwetsen.”
Het eeuwige voornemen om terug te gaan, klinkt in veel verhalen door. Maar wat te doen als je kinderen hier geworteld zijn? Ook de grote sociale druk binnen de West-Thracische gemeenschap op zonen en dochters om toch vooral met West-Thraciërs te trouwen, blijft niet onbesproken. Immers, zodra Nederlandse schoonkinderen in beeld kwamen, werd de kans op gezamenlijke terugkeer kleiner. Naast hartverscheurende verhalen over een verloren baby, een academicus die niet verder komt dan de fabriekshal en familietwisten en de gevoelens van spijt over door de migratie uiteengevallen families, komen ook de ervaringen van Nederlandse partners aan bod.
Wat vooral bij blijft is de openhartigheid waarmee de geïnterviewden vertellen over hun pogingen om te integreren in de Nederlandse samenleving en hoe dat kan wrikken met hun eigen tradities.Osmanoglou: „Ik hoop dat mensen ook uit mijn boek oppikken hoe belangrijk het is om je aan te passen aan je omgeving. Ik ben opgegroeid met de boodschap dat je dankbaar moet zijn jegens de hand waar je van eet, en je moet schikken naar de omgeving waarin je terecht komt. Dat is een voorwaarde om te overleven. Die boodschap geef ik graag door aan onze nazaten, maar ook aan anderen van buitenlandse herkomst. Dat betekent niet dat je al je tradities overboord moet gooien, je mag zijn wie je bent, maar je moet je wel voegen naar de regels en je proberen open te stellen voor het nieuwe vaderland. Als nieuwkomer moet je ook vertrouwen hebben in de ontvangende samenleving.”
Images
Waterman Books
Dordrecht 
Na betaling ontvangt u goed verpakt en zo snel mogelijk uw bestelling, Bij bestellingen boven de € 50,- betalen wij de verzendkosten (binnen Nederland) Als de boeken niet door de brievenbus kunnen en als pakket verzonden moeten worden via PostNL rekenen wij € 5,-
- Tous les livres sont en état complet et normal, sauf indication contraire. De petites imperfections comme une page collée ou un nom sur la feuille ne sont pas toujours mentionnés
- Vous gérez directement cette commande avec Waterman Books
- Après votre commande vous et Waterman Books recevrez une confirmation par e-mail. Dans l'e-mail que vous pouvez trouver, vous pouvez trouver le nom et l'adresse de Waterman Books
- L'acheteur paie les frais de livraison, sauf accord contraire
- Waterman Books peut demander un prépaiement
- Boekwinkeltjes.nl essaie de rapprocher les acheteurs et les vendeurs. Boekwinkeltjes.nl n'est jamais impliqué dans un accord entre l'acheteur et le vendeur. Si vous avez un différend avec un ou plusieurs utilisateurs, vous devez le réparer vous-même. Vous indemnisez Boekwinkeltjes.nl de toute réclamation.